Tip fakultesinden on kusur sene once mezun oldugum icin en guncel yaklasimi bilmiyorum ama fakultede ogrendigimiz hekimlik uzerine biraz elestirilerim var. Ozellikle, paternalist (babacan) hekimlik modeli uzerine.
"Ogrendigimiz" dedim, cunku bu konuda bir yazili yonetmelik ve kural oldugunu dusunmuyorum, daha cok usta cirak iliskisi ve cikarimlarimiz cercevesinde kazandigimiz bir kabul/davranis/anlayis bu. Babacan'dan kasit guleryuzlu ve tombik degil, dogru tedaviyi bilip ona yonelten ve bir manada uygulayan bir yaklasim demek bu. Ozunde kotu bir niyet barindirmadigini hemen herkes kabul edebilir. Peki sorun nerde?
Sorun, tip fakultesi ogrencilerinin hekimlik sanatini ozumserken, bu dogru bilgiye sahip olma hissi ve dusuncesinin, yeni gelisen hekim kimligini sekillendirmesinde yatiyor. Hastayi bir ortak olarak gormek, ve hastayi, tedavi kararini verebilecek kadar hastaligi hakkinda anlasilir bir sekilde bilgilendirmek gerektigi goz ardi ediliyor paternalist hekimlik anlayisinda.Ve bu da ister istemez, gorunur gorunmez (belki sadece doktorun ve hastanin zihninde, hissinde de olabilecek) bir doktor-hasta catismasi/gerginligini beraberinde getiriyor.
Gunde onlarca hasta (dolayisiyla duygusal ve zihinsel olarak belli derecede zorluk yasayan) gormek durumunda kalan doktorlarin, bu zihinsel altyapiyi cok iyi kurmalari gerekiyor. Saygi (doktorun verdigi karari oldugu gibi kabul edip uygulama) beklentisi icine girmeden, durdugu yeri ve hastanin durdugu yeri cok iyi anlamasi gerekiyor. Beklenti/limit/gorev tanimi iyi anlasilinca, catismanin da azalacagini dusunuyorum.
Sahsi goruslerim, uzun zaman oldu fakulteden cikali, bir suredir klinikten de uzagim, tahlillerim tutmayabilir. Gene de yazdim. Okuyan olursa. Vesselam.
