Gece saat bir iki civarında başka bir vakayı yine aynı hastaneye götürdüğümüz zaman gidip kontrol ettim. Arkadaşları hala başında bekliyor, kendisi uyuyordu, durumu iyi imiş. Bizim uyuyan arkadaş, bir ara uyanmış, Bimde eski kız arkadaşını gördüğünü söylemiş:) Meğer onu kendinden geçiren bu imiş.
Bu sabah nöbetten çıkıp eve gelirken, yolda aklıma takıldı, acaba nasıl oldu diye dönüp geri hastaneye gittim. Gece yattığı yer boştu, ortada soracağım hemşire de olmadığı için geri döndüm. Eve giderken, dünkü o genci aldığımız yere yakın yoldan gidiyordum. Yanımdan yürüyerek biri geçti. Baktım, o:) Seslenip halini hatırını sorayım diye düşündüm fakat dün akşam onu uyandırmaya çalışırken, biraz sarsıp yüzünü hafiften tokatlamıştım, belki onu hatırlar diye sesimi çıkarmadım:) İlerlemeye devam etti, az ilerde Bim vardı. Güldüm Bimi görünce, herhalde dün girdiği yer burasıydı. Varıp gene girdi. Arkasından seslensem mi diye düşündüm, "Arkadaş girme oraya, sana iyi gelmiyor" diye:) Yürüyüp devam ettim...
Gülmek en iyi ilaçtır. ( Tabii çok ciddi hasta değilseniz. Öyle ise belki bir doktora görünmelisiniz ) |
2 yorum:
Gülmek en iyi ilaçtır:) katılıyorum..
Mutluluğun immün ( bağışıklık ) sistemine yardımcı olduğuna dair yapılmış araştırmalar var.
Yorum Gönder